Nin público nin privado, comunal ou cooperativo

Publicado en Sermos Galiza o 19 de Outubro de 2017.

Unha vez máis o xogo das responsabilidades xogou ao partido de pasarse a pelota entre o público e o privado. Arderon os montes do noso país e os focos puxéronse na nefesta política forestal da Xunta de Galiza e na suposta falta de coidado das propiedades forestais. Poderiamos concluir, logo, dun xeito interesado, que tanto a xestión pública como a privada foron ineficaces e culpábeis. Mais sería unha análise simplista, xa que o modelo de por si non determina a súa eficacia ou non.

Advertisement

As invisíbeis consecuencias do non goberno

Publicado en Sermos Galiza o 21 de Maio de 2016.

Cun Goberno Estatal en funcións estivo en primeiro plano a prórroga da concesión a ENCE en Pontevedra, mais existen outras invisíbeis consecuencias que non acaparan titulares, que non teñen cabida nos discursos que están tan de moda. Por iso gustaríame visibilizar un caso en concreto, que non é que sexa o máis importante nin o máis grave, mais sí que é o máis cercano e coñecido por mín, polo feito de ser directamente implicado.

Non entenderon nada

Publicado en Sermos Galiza o 16/12/2015

Chegou o momento decisivo que todos agardaban. Tras a eclosión do fenómeno 15M a política non voltou a ser a mesma. Cuestionóuse o sistema como tal e a idea de facer borrón e conta nova ilusionou a moita xente que tiña perdido a esperanza na capacidade da poboación en mudar as cousas.

Titulares que levan a engano

Publicado en Sermos Galiza o 4/7/2015

Chegóume polas redes socias, como hoxe chegan a maioría destas cousas, un artigo dun xornal dixital español  no que se mencionaba que un fondo voitre subira o auga quente e a calefacción máis dun douscentos por cen a uns inquilinos de vivendas protexidas que a Comunidade de Madrid vendéralles.

O orgullo de ser concelleiro, e do BNG

Publicado en Sermos Galiza o 14/06/2015

Nuns tempos en que está devaluado o concepto de “político” eu reivindico o orgullo de ser un representante do meu pobo nos órganos institucionais e, tamén, da formación política á que pertenzo. Nunca desempeñei un cargo institucional até o de agora, mais os veciños e veciñas da miña vila, Baiona, decidiron que era merecedor de tal honra.

A voltas coas reunificación do nacionalismo

Publicado en Sermos Galiza o 20/11/2014

Lía hai uns días no Sermos un artigo de opinión do compañeiro Antón Tenreiro, que reflexionaba arredor da idea dunha “Asamblea Nacional Galega”. Ademáis de entender que a nomenclatura é demasiado semellante á empregada en Catalunya e a que existe unha “a” de máis e unha “e” de menonos, a miña discrepancia é sobre a idea de que unha “Asemblea Nacional Galega” sexa hoxe a solución á división do nacionalismo galego.

Mareas baixas

Publicado en Sermos Galiza o 11/11/2014 

Levo demasiado tempo dándolle voltas a unha análise do que se deron en chamar eufemísticamente movementos cidadás, como si calqueira outra organización política non o poidera ser. E si non fun quen de concretalo foi porque cada día xurden novas variables que mudan a miña percepción do fenómeno, quizáis porque estamos nun convulso momento político e, ademáis, preelectoral.

Nada é política

Publicado en Sermos Galiza o 23/10/2013

Sexa a conversa que sexa adoito por acabar falando de política É algo que levo nas venas, o necesito como o aire que respiro. Diríase que nacín para debatir, negociar, chegar a acordos e, sobre todo, soñar con que as cousas poden mudar para ben. Mais no momento en que vivimos este fervor desinteresado por xestionar o que se da en chamar o público cando queremos decir o de todos seica está mal visto porque un fato de sinvergonzas vestíronse coa apariencia de excelentes persoas cando non eran máis que un niño de víboras e ladróns. Non falemos si, ainda por riba, vas de cara identificando a túa orientación política.

Vigo 2024

Publicado no Sermos Galiza o 14 de setembro do 2013

Pasada a histeria colectiva na Meseta tras o novo fracaso da candidatura de Madrid como cidade olímpica, coido que vai sendo hora de exercer o orgullo colectivo galego e postular a cidade de Vigo como candidata. Temos todas as pezas fundamentais para poder optar a elo.

Á hora de ofertar infraestructuras sobredimensionadas podemos presumir do esplendoroso aparcadoiro de Peinador. Andares enteiros de formigón que agardan impacientes por milleiros de vehículos que nunca dan chegado. En todo caso, sempre podería reconvertirse en residencia olímpica, espazo hai de sombra. Mais un só exemplo non vai bastar para convencer ao olimpismo internacional, temos que ser quen de recuperar o proxecto de novo estadio para o Celta e contratar a Norman Foster para que engada detalles estéticos, deses que duplican o custe de execución de obra pero que permiten que sexa portada de prestixiosas publicacións como a revista de APROIN.

Atallos

Publicado no Sermos Galiza o 22 de Agosto do 2013

Vivimos nun momento en que todo está en cuestión, esencialmente porque eleximos un xeito de vivir e convivir que fracasou estrepitosamente. Estamos ante a caida do que se da en chamar capitalismo pero como eu non sei nin o que é prefiro denominalo a era do individualismo. Trátase dunha sorte de liberalismo salvaxe que bebe, e abro paraugas, da anarquía. “Déixame, que eu ben sei o que podo o non podo facer”.

Con este modelo dominando sobre o da colectividade, desprestixiado éste por aqueles que caeron no autoritarismo, xurde a ferramenta do atallo. Ésa que todos e todas empregamos algunha vez e que nos fixo corresponsabilizarnos dos efectos producidos polo modelo egoista/individualista. Ferramenta que servirá para explicar múltiples situacións fracasadas: a organización económica e social, o mercado inmobiliario, a democracia española, a unión do nacionalismo galego…